WAŻNE:
Film jest biografią Hanki Ordonówny
(zostały zachowane wszystkie rzeczywiste fakty z życia aktorki), choć w filmie nie są wymieniane żadne nazwiska (bohaterowie występują jedynie pod rzeczywistymi imionami. Jedyne nazwisko jakie jest wymienione - męża Hanki - jest nazwiskiem fikcyjnym), W rzeczywistości mąż Ordonówny nosił nazwisko: Tyszkiewicz.
Film jest biografią Hanki Ordonówny
(zostały zachowane wszystkie rzeczywiste fakty z życia aktorki), choć w filmie nie są wymieniane żadne nazwiska (bohaterowie występują jedynie pod rzeczywistymi imionami. Jedyne nazwisko jakie jest wymienione - męża Hanki - jest nazwiskiem fikcyjnym), W rzeczywistości mąż Ordonówny nosił nazwisko: Tyszkiewicz.
"Film nie zamierza burzyć legendy i dochodzić ukrytej prawdy. Pragnie on raczej uwierzyć legendzie, a nawet dodać do niej swoje własne domysły. Ludzie, którzy znali bohaterkę, powiedzą o nim, że jest nieprawdziwy. Ci, którzy jej nie znali, niech popatrzą nań jak na legendę gwiazdy". Tak zaczyna się ścieżka dźwiękowa filmu "Miłość ci wszystko wybaczy". Jego twórcy: scenarzysta Krzysztof Teodor Toeplitz i reżyser Janusz Rzeszewski wielokrotnie podkreślali w wywiadach, że ich zamiarem nie jest rekonstruowanie biografii Hanki Ordonówny, legendarnej gwiazdy międzywojennych kabaretów, piosenkarki, której recitale wypełniały do ostatniego miejsca największe wówczas sale widowiskowe stolicy. Mimo zmiany nazwisk i czasami wręcz celowego zaznaczania rozbieżności między faktami a akcją filmu nie ulega jednak wątpliwości, że dzieje filmowej Hanki, dziewczyny z nizin, która robi oszałamiającą karierę w kraju i za granicą, oparte są na biografii Hanki Ordonówny, a właściwie Marii z Pietruszyńskich hrabiny Tyszkiewiczowej.
W filmie opowieść o jej losach przybiera formę retrospekcji. W 1942 r. na Bliskim Wschodzie, w położonym w pobliżu frontu angielskim obozie wojskowym Hanka, gwiazda warszawskich kabaretów, prowadzi przytułek dla bezdomnych polskich dzieci. W chwilach wytchnienia chora na gruźlicę piosenkarka wspomina poszczególne etapy swojej kariery, od pierwszych, niezbyt udanych występów w 1918 r. w warszawskim teatrzyku "Sfinks". Po śmierci matki wyjeżdża do Lublina, tam bez powodzenia próbuje śpiewać. Nieco lepiej układa się jej we Lwowie, gdzie zaczyna odnosić kabaretu "Qui pro Quo". Odpowiednio przygotowana Hanka bez trudu otrzymuje angaż. Zaczyna pierwsze, niewielkie jeszcze sukcesy. Romans z aktorem Igiem przywraca jej pewność siebie i Hanka wraca do Warszawy. Poznaje Fryderyka, konferansjera słynnego rosyjskiego kabaretu "Sinaja Ptica". Znajomość szybko przeradza się w miłość. Fryderyk postanawia dopomóc Hance w zrobieniu kariery: uczy ją zasad sztuki estradowej, kreuje jej emploi, w końcu proteguje u dyrektora słynnego odnosić sukcesy i coraz bardziej oddala się od Fryderyka. Gdy do Warszawy przyjeżdża Igo, w piosenkarce odżywa dawne uczucie. Rolę Hanki Janusz Rzeszewski powierzył - dość nieoczekiwanie nawet dla niej samej - Dorocie Stalińskiej. Grywająca zwykle postaci zdecydowanych, twardych, samodzielnych kobiet, tu wcieliła się w przedwojennego wampa, kobietę zwiewną i tajemniczą, obiekt westchnień dziesiątków mężczyzn.
W filmie opowieść o jej losach przybiera formę retrospekcji. W 1942 r. na Bliskim Wschodzie, w położonym w pobliżu frontu angielskim obozie wojskowym Hanka, gwiazda warszawskich kabaretów, prowadzi przytułek dla bezdomnych polskich dzieci. W chwilach wytchnienia chora na gruźlicę piosenkarka wspomina poszczególne etapy swojej kariery, od pierwszych, niezbyt udanych występów w 1918 r. w warszawskim teatrzyku "Sfinks". Po śmierci matki wyjeżdża do Lublina, tam bez powodzenia próbuje śpiewać. Nieco lepiej układa się jej we Lwowie, gdzie zaczyna odnosić kabaretu "Qui pro Quo". Odpowiednio przygotowana Hanka bez trudu otrzymuje angaż. Zaczyna pierwsze, niewielkie jeszcze sukcesy. Romans z aktorem Igiem przywraca jej pewność siebie i Hanka wraca do Warszawy. Poznaje Fryderyka, konferansjera słynnego rosyjskiego kabaretu "Sinaja Ptica". Znajomość szybko przeradza się w miłość. Fryderyk postanawia dopomóc Hance w zrobieniu kariery: uczy ją zasad sztuki estradowej, kreuje jej emploi, w końcu proteguje u dyrektora słynnego odnosić sukcesy i coraz bardziej oddala się od Fryderyka. Gdy do Warszawy przyjeżdża Igo, w piosenkarce odżywa dawne uczucie. Rolę Hanki Janusz Rzeszewski powierzył - dość nieoczekiwanie nawet dla niej samej - Dorocie Stalińskiej. Grywająca zwykle postaci zdecydowanych, twardych, samodzielnych kobiet, tu wcieliła się w przedwojennego wampa, kobietę zwiewną i tajemniczą, obiekt westchnień dziesiątków mężczyzn.
 | @DPolskie |
No hay comentarios:
Publicar un comentario